Usuwanie znamion Poznań Dermatologia i Medycyna Estetyczna

Raki skóry

Spis treści:

Do najczęstszych nowotworów występujących w skórze należą:

  • rak kolczystokomórkowy (carcinoma spinocellulare)
  • rak postawnokomórkowy (carcinoma basocellulare)
  • czerniak (melanoma malignum)

Czerniak

Ten wywodzący się z komórek melanocytarnych nowotwór złośliwy charakteryzuje się dużą dynamiką wzrostu liczby zachorowań w Polsce. W momencie rozpoznania około
80% czerniaków skóry ma status miejscowy,
 ze wskaźnikiem 5-letnich przeżyć około 70-95%. W pozostałej 20% grupie choroba wykazuje różnego stopnia zaawansowanie ze wskaźnikiem 5-letnich przeżyć na poziomie 5-20%.

Najistotniejszym czynnikiem zwiększonego ryzyka zachorowania na czerniaka jest nadmierna ekspozycja na promieniowanie UV, stąd też efektywną fotoprotekcję, obok regularnych kontroli dermatologicznych, uznaje się za kluczowy element profilaktyki.

Czerniak rozwija się zarówno de novo na skórze nie zmienionej jak i na podłożu znamion barwnikowych. Zmiana kształtu, koloru, pokrwawianie, świąd lub inne nietypowe objawy w obrębie znamienia budzą podejrzenie i powinny być poddane szczegółowemu badaniu. Standardem jest biopsja wycinająca z 1-3 mm marginesem niezmienionych tkanek. Podstawą rozpoznania jest badanie histopatologiczne, niekiedy w przypadkach wątpliwych wykonuje się dodatkowo badania immunohistochemiczne.  Dalsze  postępowanie w postaci badania węzła wartowniczego lub poszerzenia marginesu wycięcia ogniska zależy od zaawansowania histopatologicznego czerniaka. 

Rak kolczystokomórkowy

Rak kolczystokomórkowy skóry (squamous cell carcinoma – SCC) jest drugim co do częstości występowania nowotworem skóry, zaraz po raku podstawnokomórkowym. SCC   rozwija się powoli a ryzyko powstania przerzutów wynosi 4%,  co decyduje o jego zdecydowanie większej śmiertelności w porównaniu z BCC. Należy pamiętać ze u pacjentów leczonych immunosupresyjnie SCC występuje kilkaset razy częściej niż w populacji immunokompetentnej.

SCC  powstaje najczęściej w skórze uszkodzonej promieniowaniem UV, przede wszystkim na podłożu rogowacenia słonecznego, główną lokalizacją jest twarz.

Ognisko SCC najczęściej jest ma postać rumieniowego nacieku, ze złuszczaniem i masami rogowymi lub owrzodzeniem w centrum.  SCC błon śluzowych nazywany jest rakiem płaskonabłonkowym, wartymi zapamiętania jednostkami nozologicznymi są: choroba Bowena (SCC in situ), oraz erytroplazja Queyrata (SCC w obrębie błon śluzowych narządów płciowych). 

Rak podstawnokomórkowy

BCC jest najczęstszym nowotworem złośliwym występującym w naszej populacji. Rozwija się powoli, wyjątkowo daje przerzuty, charakteryzując się złośliwością miejscową doprowadzając do destrukcji tkanek otaczających. Terapia BCC jest ważnym zagadnieniem klinicznym, gdyż w przebiegu choroby dochodzi często do szpecących zmian skórnych, istotnie obniżających komfort życia pacjentów. 

Mimo, iż etiologia BCC jest złożona, dominującym i najważniejszym czynnikiem sprawczym jest przewlekła ekspozycja na promieniowanie ultrafioletowe. Z tego też powodu ogniska BCC najczęściej występują w okolicach eksponowanych na promieniowanie UV, głównie na twarzy, gdzie lokalizuje się ponad 80% wszystkich BCC.

Dwie najczęstsze postaci kliniczne BCC to postać guzkowa (kopulasty, połyskliwy, różowo-czerwony guzek) i postać powierzchowna (czerwona, płaska tarczka z wałowatymi brzegami).

Złotym standardem leczenia BCC jest chirurgiczne usunięcie ogniska z 4mm marginesem niezmienionych tkanek. W niektórych sytuacjach klinicznych zastosowanie znajduje kriochirurgia, kiretaż, laseroterapia, imikwimod, 5-fluorouracyl i terapia fotodynamiczna. 

Niewielki rak podstawnokomórkowy w okolicy ucha. 

Stan 3 lata po usunięciu chirurgicznym.