Usuwanie znamion Poznań Dermatologia i Medycyna Estetyczna

Łuszczyca

Spis treści:

Objawy

Na łuszczycę choruje około 2 procent populacji. Podstawowym zaburzeniem jest 10-krotnie szybszy podział komórek naskórka – keratynocytów. W warunkach prawidłowych przechodzą one do górnych warstw naskórka w 28 dni, w łuszczycy – w 3 dni. Nadmierna liczba komórek gromadzi się na powierzchni skóry, tworząc łuski. Choroba objawia się rumieniowo – złuszczającymi tarczkami, pokrytymi łuską. Łuszczyca jest chorobą nieobliczalną, pojawiającą się bez ostrzeżenia, bądź też nagle znikającą bez śladu na wiele lat. Nie znane są jej przyczyny i brak jest leku, który może chorobę definitywnie wyleczyć.

Ocenę ciężkości przebiegu łuszczycy przeprowadza się w oparciu o skalę PASI (psoriasis area and severity index) – indeks rozległości i zaawansowania łuszczycy.

Czynniki wyzwalające

Wielu chorych na łuszczycę przechodzi okresy zaostrzeń i remisji, czasami wieloletnich. Do czynników mogących sprowokować wysiew zmian, należą:

1.Czynniki fizyczne – urazy, podrażnienia, oparzenia, naświetlania

2.Czynniki chemiczne – zewnętrzne substancje chemiczne, leki

3.Infekcje – infekcje paciorkowcowe, HIV/AIDS

4.Leki – np. beta-blokery, inhibitory ACE, NLPZ, leki biologiczne

Biorąc pod uwagę niekorzystny wpływ infekcji na przebieg łuszczycy, dużą uwagę przykłada się do wyeliminowania ognisk zakażenia – tak zwanych ognisk siejących. Najczęściej dotyczą one migdałków podniebiennych, zatok oraz zębów.

Typy łuszczycy

1.Typ I – rozwija się przed 40 rokiem życia, związany ze skłonnościami genetycznymi i tendencją do cięższego przebiegu.

2.Typ II – rozwija się po 40 roku życia, bez rodzinnych skłonności, częściej niż w typie I występują tu zmiany stawowe.

Powikłania

Najczęstszym powikłaniem łuszczycy jest zapalenie stawów, rozwijające się u 5-30% chorych.

Leczenie

Najnowsze osiągnięcia medycyny np. w postaci leków biologicznych. Pozwalają w dużym stopniu opanować najcięższe postaci choroby, jednak aplikowanie tych leków ma swoje konsekwencje. Bardzo dobre efekty przynosi leczenie klimatyczne nad Morzem Martwym w Izraelu, gdzie u przeważającej większości pacjentów obserwuje się ustąpienie zmian podczas kuracji. Łuszczyca jest chorobą zaburzającą relacje społeczne i mocno wpływającą na psychikę. U chorych pojawiają się często przewlekłe stany depresyjne i skłonność do używek. Dlatego też skuteczne leczenie choroby ma swój wymiar społeczny i ekonomiczny.

Leczenie biologiczne łuszczycy

Leki biologiczne są niezaprzeczalnym osiągnięciem nowoczesnej medycyny, pozwalającym często w szybki i niemalże „cudowny” sposób uwolnić chorych na łuszczycę od wszystkich dolegliwości i zmian skórnych. Poprawa bywa tak radykalna, że pacjent po kilku miesiącach zapomina o swojej chorobie i całkowicie odzyskuje równowagę. Mechanizm działania leków biologicznych polega na hamowaniu aktywności naturalnych cytokin, które odgrywają ważną rolę w mechanizmach obrony immunologicznej człowieka. Jako że u podłoża łuszczycy tkwi zaburzona reakcja immunologiczna, zmniejszenie aktywności tych cytokin powoduje poprawę stanu klinicznego. Oczywiście leki biologiczne mają swoje niepożądane działania, do których przede wszystkim należy pozbawienie organizmu naturalnej odporności przeciw zakażeniom bakteryjnym, wirusowym i grzybiczym. Większe narażenie na rozwój chorób nowotworowych nie zostało jeszcze jednoznacznie potwierdzone w pracach badawczych.

Do podstawowych leków biologicznych stosowanych w łuszczycy należą:

  1. Infliksymab (Remsima) – hamuje aktywność TNF alfa
  2. Ustekinumab (Stelara) – hamuje aktywność IL – 12 , IL 23
  3. Adalimumab (Humira) – hamuje aktywność TNF alfa
  4. Etanercept (Enbrel) – hamuje aktywność TNF alfa
 

Leki biologiczne objęte są programem Natosowego Funduszu Zdrowia, dostępne są dla pacjentów z umiarkowaną i ciężką postacią łuszczycy. Przed umożliwieniem choremu leczenia biologicznego, chory musi być poddany co najmniej dwóm innym sposobom leczenia ogólnego, które okazały się nieskuteczne, lub też musiały być odstawione z powodu działań niepożądanych. Do wyżej wymienionych pozabiologicznych metod leczenia ogólnego zaliczamy stosowanie azytretyny ( Neotigason), cyklosporyny A oraz metotreksatu.

Leki biologiczne podaje się we wlewie dożylnym (Infliksimab) lub podskórnie (ustekinumab, adalimumab, etanercept).

Leki biologiczne zmniejszają naszą odporność na zakażenia. Podczas leczenia biologicznego częściej mogą występować zakażenia wirusowe, grzybicze i bakteryjne, włączając w to salmonellozę, gruźlicę i zakażenia innymi mykobakteriami. Niekiedy zakażenia te mogą mieć ciężki przebieg, a w rzadkich przypadkach mogą stanowić zagrożenie dla życia.

Dlatego też, podczas stosowania leku należy podjąć określone środki ostrożności, do których należą:

  • częste mycie rąk
  • unikanie kontaktu z chorymi oraz unikanie dużych skupisk ludzi (np. galerie handlowe)
  • unikanie niepasteryzowanych i nieprzetworzonych termicznie pokarmów (np. sery pleśniowe, jaja)
  • szybki kontakt z lekarzem w przypadku jakichkolwiek infekcji

Ocena zaawansowania i dokuczliwości łuszczycy

Skalą powszechnie stosowaną w ocenie zaawansowania łuszczycy jest PASI – Psoriasis Area and Severity Index. Wykorzystuje się w niej ocenę zmian skórnych typu rumień, naciek i łuska w czterech głównych rejonach – głowa, kończyny górne, tułów, kończyny dolne. W zależności od nasilenia zmian nadaje się im punktację od 1 do 4, gdzie 1 oznacza brak zmian, 2 – lekkie nasilenie, 3 – nasilenie, 4 – duże nasilenie. W zależności od powierzchni która objęta jest zmianami przyznaje się punktację od 1 do 6, gdzie 1 oznacza zajęcie poniżej 10% procent powierzchni, 2 – od 10% d0 30%, 3 – od 30 % do 50%, 4 – od 50 % do 70%, 5 – od 70% do 90% i 6 – powyżej 90% powierzchni danej okolicy. Maksymalne PASI wynosi 72.

Wadą oceny PASI jest nieuwzględnienie komfortu życia pacjenta, który może być zupełnie inny u różnych osób mających tę samą punktację PASI. Dlatego uzupełnia się ocenę o skalę DLQI – dermatology life quality index, czyli wskaźnik jakości życia przy dolegliwościach skórnych.

Ocena DLQI ma postać ankiety w której zadaje się pytania, dotyczące oceny różnych parametrów życia w ostatnim tygodniu przed badaniem:

 

  1. Swędzenie, bolesność, pieczenie bądź mrowienie skóry
  2. Zakłopotanie/zażenowanie stanem skóry
  3. Jak bardzo zmiany skórne przeszkadzały w robieniu zakupów, pracach domowych lub ogrodniczych
  4. Jak zmiany skórne wpłynęły na sposób ubierania się
  5. W jakim stopniu zaburzone zostało życie towarzyskie
  6. W jakim stopniu ograniczona została aktywność sportowa
  7. Czy zmiany skórne utrudniły pracę lub naukę
  8. W jakim stopniu zmiany skórne zaburzyły kontakty rodzinne i przyjacielskie
  9. Czy zmiany skórne utrudniły życie seksualne
  10. Czy leczenie zmian skórnych utrudniło utrzymanie porządku lub zaabsorbowało nadmiernie czasowo.