LIszaj płaski jest schorzeniem polegającym na występowaniu swędzących fiołkowych grudek, oprócz skóry zajmującą błony śluzowe, czasami pazokcie lub skórę głowy owłosionej. Liszaj płaski występuje u około 1% populacji, jest więc względnie częstą jednostką chorobową, średni wiek pojawienia się objawów to około 40 lat.

Etiologia

Przyczyna choroby jest nieznana, często towarzyszy ona różnym schorzeniom autoimmunologicznym, opisano też wiele przypadków jej rodzinnego występowania. Liszaj może towarzyszyć niektórym chorobom wewnętrznym, istnieje też postać prowokowana przez leki.

Objawy

Podstawowym wykwitem jest fiołkowa grudka. Grudki mogą zlewać się w blaszki, często ograniczone przez linie skórne, co nadaje im charakterystyczny romboidalny kształt. Grudki mają polyskliwą powierzchnię, na której dostrzec można siatecznę WIckhama – linijne przejaśnienia będące wyrazem miejscowego pogrubienia warstwy ziarnistej naskórka. Grudki z czasem goją się pozostawiając brązowawe pozapalne przejaśnienie. Dwie dalsze klasyczne cechy liszaja płaskiego to świąd i objaw Kobnera – czyli pojawianie się zmian w miejscu nawet drobnego urazu.

Odmiany liszaja płaskiego

wysiewny
ograniczony
obrączkowaty
linijny
przerosły
guzkowy
zanikowy
pęcherzowy
nadżerkowy
typu „actinic”
dłoni i podeszw
paznokci
planopapilaris
jamy ustnej
okolicy płciowej
okołoodbytniczy

Przebieg i rokowanie

Przebieg jest nieprzewidywalny, u prawie 100% chorych dochodzi do usąpienia objawów chorobowych w ciągu dwóch lat.

Leczenie

W leczeniu miejscowym stosuje się kortykosteroidy, leczenie ogólne oparte jest o retinoidy, cyklosporynę A, kortykosteroidy, dapson